مقایسه بریس‌های تمام وقت و بریس‌های هنگام خواب
بریس‌های مخصوص اسکولیوز به‌ویژه برای ستون فقراتی که هنوز در حال رشد است، بسیار مؤثر هستند و به همین دلیل بخشی معمول از درمان اسکولیوز دوران کودکی محسوب می‌شوند. تأثیرگذاری بریس‌ها به‌طور مستقیم به رعایت اصول استفاده از آنها وابسته است؛ به عبارت دیگر، هیچ بریسی بدون استفاده صحیح و منظم طبق تجویز پزشک، عملکرد مطلوبی نخواهد داشت. این موضوع شامل همه نوع بریس‌ها، از جمله بریس‌های تمام‌وقتی، شبانه و یا بریس‌های اصلاحی، می‌شود.
با توجه به وجود رویکردهای مختلف برای درمان اسکولیوز، انواع گوناگونی از بریس‌های اسکولیوز نیز به‌عنوان بخشی از فرآیند درمان در نظر گرفته می‌شوند. علاوه بر این، تفاوت قابل توجهی میان بریس‌های سنتی اسکولیوز و بریس‌های اصلاحی مدرن وجود دارد.
برای درک بهتر نقش این بریس‌ها، ابتدا به بررسی روش‌های مختلف درمان اسکولیوز می‌پردازیم؛ چرا که این روش‌ها تعیین‌کننده نوع بریس‌های استفاده‌شده در این درمان هستند.
رویکردهای درمانی برای اسکولیوز: سنتی در برابر محافظه‌کارانه
آشنایی با روش‌های متفاوت درمان اسکولیوز به شفاف‌سازی تفاوت میان الاینرهای سنتی و مدرن کمک می‌کند.
درمان سنتی برای سال‌ها انتخاب اصلی بوده است، اما این بدان معنا نیست که تنها و بهترین گزینه موجود است.
هدف رویکرد سنتی متوقف‌کردن پیشرفت بیماری است. از آنجا که اسکولیوز یک وضعیت پیشرونده است، به طور طبیعی با گذشت زمان وخیم‌تر می‌شود. در مقابل، رویکرد محافظه‌کارانه تمرکز خود را بر مدیریت و اصلاح انحنا قرار می‌دهد.
اصلاح اسکولیوز به معنای ایجاد تغییرات در سطح ساختاری بدن است. اسکولیوز، به‌عنوان یک وضعیت ساختاری ستون فقرات، شامل انحنای غیرطبیعی خم شدن و چرخش مهره‌ها می‌شود که خود یک ناهنجاری بنیادی محسوب می‌شود.
درمان محافظه‌کارانه، که اغلب به‌عنوان درمان کایروپراکتیک‌محور شناخته می‌شود، از تکنیک‌های دستی متعددی بهره می‌گیرد تا موقعیت مهره‌های منحنی به حالت صحیح بازگردانده شود. اگر این تکنیک‌ها موفق باشند، مهره‌ها می‌توانند با سایر بخش‌های ستون فقرات هم‌راستا شوند.
پس از دستیابی به نتایج ساختاری مانند کاهش انحنا، تمرکز بر تقویت قدرت عضلات مرکزی اهمیت پیدا می‌کند تا عضلات اطراف ستون فقرات بتوانند به بهترین شکل از آن حمایت و ثبات ایجاد کنند.
بریس‌های اصلاحی نیز به درمان کمک می‌کنند و با اعمال فشار به ستون فقرات، باعث همترازتر شدن آن می‌شوند. زمانی که این روش با سایر راهکارها ترکیب شود، اسکولیوز در هر سطحی می‌تواند نتایجی واقعی به همراه داشته باشد.
در درمان سنتی، بیماران اغلب به سمت جراحی فیوژن ستون فقرات هدایت می‌شوند. بریس‌بندی سنتی نیز عمدتاً با هدف جلوگیری از وخامت بیشتر اسکولیوز انجام می‌شود و اصلاح وضعیت هدف اصلی آن نیست.
در ارتباط با استفاده از بریس‌ها در درمان اسکولیوز، این مفهوم به نوعی شبیه درمان ارتودنسی است که در آن از بریس‌ها یا اینویزیلاین برای مرتب‌کردن موقعیت دندان‌ها استفاده می‌شود. بریس‌های مرتبط با اسکولیوز نیز با اعمال فشار به ستون فقرات به مرور زمان باعث بهبود انحنا می‌شوند.
حال بیایید تفاوت میان بریس‌های تمام‌وقتی که در طول روز استفاده می‌شوند و آنهایی که شب‌ها پوشیده می‌شوند را بررسی کنیم.
بریس اسکولیوز تمام‌وقت
این بریس یکی از متداول‌ترین گزینه‌های درمانی برای مدیریت این عارضه است. بریس بوستون، که در روش‌های سنتی بیشترین کاربرد را دارد، معمولاً به مدت ۱۸ تا ۲۳ ساعت در روز برای چندین سال (اغلب تا پنج سال) تجویز می‌شود.
بریس‌های اسکولیوز دوران کودکی تا زمانی که رشد اسکلتی بیمار متوقف نشود، مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا رشد، اصلی‌ترین عامل پیشرفت اسکولیوز است.
به دلیل ماهیت منحصربه‌فرد هر مورد اسکولیوز، برنامه‌های درمانی باید بسیار سفارشی طراحی شوند تا نیازهای خاص بیمار و تناسب با شرایط او را برآورده کنند. عواملی مانند سن بیمار، نوع اسکولیوز، محل انحنا، و شدت آن تأثیر مستقیمی بر طرح درمان و کیفیت زندگی بیمار دارند.
با این حال، مهاربندی تمام‌وقت معایب قابل توجهی نیز دارد. یکی از نگرانی‌ها، کمبود انطباق بیماران با این روش است. این مسئله در بریس‌های سنتی که با محدودیت‌ها و نقص‌هایی همراه هستند، بیشتر دیده می‌شود. بریس بوستون که در دهه ۷۰ میلادی طراحی و از آن زمان تاکنون بدون تغییر چشمگیری استفاده شده است، نمونه‌ای از این بریس‌هاست. علیرغم پیشرفت‌هایی که درک ما از اسکولیوز و درمان آن حاصل کرده، طراحی بریس بوستون همچنان غیرقابل انعطاف باقی مانده است.
این بریس از جنس مواد سخت تولید می‌شود و به صورت عمومی و انبوه ساخته می‌شود. اگرچه اندازه‌گیری‌هایی برای ساخت آن انجام می‌شود، اما کاملاً برای مطابقت با فرم بدن بیمار یا نوع خاص انحنای ستون فقرات او سفارشی‌سازی نمی‌شود، برعکس چیزی که در مورد بریس‌های اصلاحی مدرن دیده می‌شود. روش کار این بریس بر اساس فشار سه نقطه‌ای استوار است؛ پدهای اصلاحی فشارهایی را به نقاط خاص انحنا وارد می‌کنند تا ستون فقرات صاف‌تر به نظر برسد. اما این نوع فشار در بلندمدت ممکن است به تضعیف ستون فقرات منجر شود و مشکلاتی همچون ضعف، سفتی و کشش نامطلوب را تشدید کند.
یکی دیگر از مشکلات بریس‌های سنتی تمام‌وقت میزان پایین سازگاری آنهاست. بسیاری از بیماران طبق دستور پزشک به استفاده منظم از بریس پایبند نیستند و همین مسئله اثربخشی درمان را کاهش می‌دهد. نوجوانان که اغلب با نوع ایدیوپاتیک اسکولیوز مواجه هستند و بین سنین ۱۰ تا ۱۸ سالگی تشخیص داده می‌شوند، معمولاً تمایلی به استفاده از این بریس‌ها ندارند. دلیل این موضوع تا حد زیادی به ظاهر حجیم و غیرمتعادل بودن بریس‌های سنتی بازمی‌گردد که با میل نوجوانان به هماهنگی با همسالان‌شان مغایرت دارد.
بریس‌های شبانه تا حد زیادی به عنوان راهکاری برای افزایش انطباق و راحتی بیماران جوان طراحی شدند. چرا که این نوع بریس فقط در ساعات خواب شبانه استفاده می‌شود و باعث می‌شود بیماران نیازی به پوشیدن آن در طول روز نداشته باشند.
بریس‌های شبانه
این بریس‌ها همچون بریس خمشی چارلستون، به‌طور خاص برای کمک به بیماران جوان در کاهش اسکولیوز کمری-قفسه سینه در زمان خواب طراحی شده‌اند. هدف اصلی از توسعه این بریس‌ها، حل مشکل انطباق بود که معمولاً تأثیر بالقوه بریس بوستون را محدود می‌کرد.
اگر یک بریس بیش‌ازحد حجیم، ناراحت‌کننده یا نمایان باشد، انتظار نمی‌رود که نوجوانان که اصلی‌ترین گروه هدف هستند، آن را مطابق دستور تمام وقت بپوشند. در عمل، چنین بریس‌هایی اغلب در مدرسه کنار گذاشته شده و در کمدها رها می‌شوند یا به‌طور کلی در خانه فراموش می‌شوند.
هیچ بریسی نمی‌تواند مؤثر باشد اگر طبق دستور پزشک استفاده نشود. همچنین روشن است که هیچ بریسی به‌تنهایی قادر به اصلاح کامل اسکولیوز نیست. اما هنگامی‌که یک بریس با سایر درمان‌ها ترکیب شود، می‌تواند با اعمال نیروهای اصلاحی بیشتر، نتایج درمان را بهبود بخشد.
بریس خمشی چارلستون به‌عنوان یکی از انواع ترازهای شبانه، لگن بیمار را طوری دستکاری می‌کند که اثر اصلاح‌کننده‌ای بر انحنای غیرطبیعی ستون فقرات کمر ایجاد کند. این بریس قالبی از بدن بیمار در حالتی که رو به سمت لبه بیرونی منحنی اسکولیوز خم شده، می‌سازد، تا انحنای غیرطبیعی ستون فقرات را به شکل بیشتری تصحیح کند.
در حالی که ترازهای شبانه می‌توانند مشکلات مربوط به انطباق را که در بریس‌هایی با الزام پوشش تمام‌وقت مشاهده می‌شود کاهش دهند، کارایی واقعی آنها همچنان تحت سؤال قرار دارد. زیرا این بریس‌ها تنها بر روی انحنای ستون فقرات متمرکز می‌شوند و به چرخش ستون فقرات توجهی نمی‌کنند.
به طور کلی، بریس‌هایی مانند بوستون و خمشی چارلستون محدودیت‌های ذاتی دارند چون تنها به ابعاد دو بعدی انحنای اسکولیوز می‌پردازند و چرخش ستون فقرات که اسکولیوز را به یک مشکل سه‌بعدی پیچیده تبدیل می‌کند، نادیده گرفته می‌شود.
ترازهای شبانه دیگری مانند بریس پروویدنس و ویلمینگتون نیز وجود دارند. اما مشابه با بریس بوستون، این مدل‌ها نیز به دلیل مشکلات انطباق و رویکرد دو بعدی به مشکل اسکولیوز، با محدودیت‌های قابل توجهی مواجه هستند. خوشبختانه، نیاز بیماران به نوع جدید و پیشرفته‌تری از بریس اسکولیوز منجر به تکامل و ابداع نمونه‌های مدرن‌تری از بریس‌های اصلاحی شده است.
بریس‌های اصلاحی
یکی از روش‌های اصلی برای مدیریت اسکولیوز محسوب می‌شوند و شامل مدل‌هایی می‌شوند که به صورت تمام‌وقت استفاده می‌شوند، مانند بریس بوستون، یا انواع شبانه مثل چارلستون، پراویدنس و ویلمینگتون. با این حال، هیچ‌کدام از این گزینه‌ها توانایی اصلاح کامل انحنا را ندارند.
برای دستیابی به اصلاح موثر در اسکولیوز، باید به طبیعت سه‌بعدی این مشکل توجه شود. بریس‌های مدرن با توانایی اصلاح بالا، مانند ScoliBrace، نمایانگر اوج پیشرفت‌ها در زمینه درمان اسکولیوز و طراحی مهاربندهای آن هستند.
ScoliBrace علاوه بر رفع نواقص مرتبط با طراحی‌های سنتی، ستون فقرات را به جای فشرده‌سازی غیرطبیعی، به موقعیتی اصلاحی هدایت می‌کند. این روش ضمن جلوگیری از ضعف احتمالی ستون فقرات در طول زمان، به بخش چرخشی انحنای اسکولیوز نیز پرداخته و هر بریس به طور ویژه برای بیمار طراحی و سفارشی می‌شود. این فرآیند با استفاده از نرم‌افزارها و فناوری‌های کامپیوتری پیشرفته صورت می‌گیرد تا کاملاً متناسب با ساختار بدن و نوع انحنای بیمار باشد.
درمان اسکولیوز بدون نیاز به جراحی می‌تواند با استفاده از بریس‌های اصلاحی و در ترکیب با مراقبت‌های کایروپراکتیک و فیزیوتراپی هدفمند انجام شود. این رویکرد می‌تواند به کاهش انحنا در سطح ساختاری کمک کند؛ مشابه ارتودنسی که به مرور زمان دندان‌ها را صاف می‌کند. به همین ترتیب، بریس اصلاحی می‌تواند ستون فقرات را به سمت وضعیت سالم‌تر هدایت کند.
نتیجه‌گیری
آنچه بیماران باید درباره اسکولیوز بدانند این است که این بیماری حالتی پیشرونده دارد؛ به این معنا که وضعیت اسکولیوز بیمار در زمان تشخیص، الزاماً پایدار باقی نخواهد ماند. تنها درمان پیشگیرانه قادر به مقابله با ماهیت پیشروی این بیماری است.
در مسیر درمان موفقیت‌آمیز اسکولیوز، استفاده از بریس می‌تواند تأثیر مثبتی در افزایش نتایج درمان اصلاحی داشته باشد، اما نوع بریس مناسب به شیوه درمان اسکولیوز که انتخاب می‌شود وابسته است.
روش‌های درمانی سنتی اسکولیوز که اغلب به جراحی ختم می‌شوند، معمولاً بریس‌هایی مانند بوستون (استفاده تمام‌وقت) و یا بریس‌های شبانه همچون چارلستون، ویلمینگتون یا پراویدنس را توصیه می‌کنند.
اما از نظر کارایی، بریس‌های سنتی (چه تمام‌وقت و چه شبانه) در اصلاح وضعیت بیمار محدود هستند، زیرا هدف اصلی آنها توقف پیشرفت بیماری است و نه اصلاح کامل آن. این رویکرد معمولاً در راستای هدف جراحی فیوژن ستون فقرات قرار می‌گیرد.
در مقابل، بریس‌های اصلاحی مدرن نظیر ScoliBrace از توان بالقوه اصلاحی برخوردارند، چراکه به ماهیت سه‌بعدی واقعی این بیماری توجه کرده و با طراحی سفارشی خود باعث افزایش نرخ همکاری بیمار در استفاده از این ابزار می‌شوند. ویژگی‌هایی چون سبک‌تر بودن، راحتی بیشتر و سهولت استفاده از مزایای این بریس‌ها محسوب می‌شوند.
بریس‌های اصلاحی به دلیل اینکه به‌عنوان بخشی از یک درمان محافظه‌کارانه مدرن در ترکیب با سایر روش‌های درمانی به کار گرفته می‌شوند، قادرند نیروهای مؤثرتری برای بهبود شرایط اعمال کنند.