کدام درمان برای اسکولیوز بهتر است؟
زمانی‌که بحث درمان اسکولیوز به میان می‌آید، روش سنتی اغلب جراحی است، اما درمان‌های غیرجراحی مدرن و محافظه‌کارانه نیز نتایج مثبتی ارائه می‌دهند. اثربخشی درمان تأثیر زیادی از نحوه واکنش به تشخیص اسکولیوز می‌پذیرد. در حالی که روش‌های سنتی معمولاً مراقبت و انتظار را توصیه می‌کنند، درمان‌های محافظه‌کارانه به طور پیشگیرانه عمل کرده و فوراً درمان را آغاز می‌کنند.
برای بیماران اهمیت دارد که بفهمند هر نوع درمان چه چیزهایی را ارائه می‌دهد. دو گزینه اصلی برای درمان اسکولیوز عبارتند از: روش جراحی سنتی و روش غیرجراحی محافظه‌کارانه. بیماران باید تصمیم بگیرند که کدام رویکرد می‌تواند بهترین نتایج ممکن را برای آن‌ها به ارمغان آورد.
از آنجا که مسیر درمانی بیمار اسکولیوز با تشخیص آغاز می‌شود، بیایید با فرآیند تشخیص بیماری شروع کنیم.
اسکولیوز چگونه تشخیص داده می شود؟
اسکولیوز از طریق ترکیبی از معاینه فیزیکی و نتایج تصاویر رادیولوژی قابل تشخیص است.
معاینه غربالگری برای اسکولیوز شامل ارزیابی پزشکی است که سابقه خانوادگی بیمار، بررسی تنه و ستون فقرات برای شناسایی علائم عدم تقارن در حالی که بیماران به جلو خم می‌شوند را در بر می‌گیرد. در صورت مشاهده نشانه‌های اسکولیوز، انجام آزمایش‌های بیشتر از جمله radiographs توصیه می‌شود.
اسکولیوز به انحنای غیرطبیعی جانبی ستون فقرات اشاره دارد، و برای تأیید شدن به عنوان اسکولیوز واقعی، باید دارای یک جزء چرخشی باشد. همچنین انحنای غیرطبیعی نیازمند داشتن زاویه کاب حداقل 10 درجه می‌باشد.
تشخیص اسکولیوز شامل طبقه‌بندی بیشتر شرایط بر اساس عوامل بیمار و وضعیت آن است. سن بیمار، نوع وضعیت، شدت و محل انحنای ستون فقرات به سفارشی‌سازی برنامه‌های درمانی مؤثر کمک می‌کند.
گرچه تضمینی برای درمان کامل وجود ندارد، اما در مواردی که تشخیص زودهنگام داشته و با رویکرد درمانی پیشگیرانه مواجه می‌شوند، مانع کمتری بر سر راه روش‌های درمانی موثر وجود دارد.
وقتی درباره درمان پیشگیرانه اسکولیوز صحبت می‌کنیم، منظور چیست؟
بیشتر بخوانید:
درمان پیشگیرانه اسکولیوز
فعالیت به معنای نگاهی به آینده و برنامه‌ریزی برای دستیابی به وضعیت مطلوب است. اسکولیوز، به عنوان یک بیماری پیشرونده، به مرور زمان بدتر می‌شود. این بدان معناست که نیروهای ناهماهنگ و اثرات آن‌ها افزایش می‌یابند و با افزایش اندازه انحنای اسکولیوز، وضعیت پیچیده‌تر می‌شود. هرچند نمی‌توان اسکولیوز را برای همیشه درمان کرد، اما می‌توان به خوبی آن را مدیریت کرد.
تغییرات شدت در اسکولیوز شامل خفیف، متوسط، شدید و بسیار شدید است و این توصیف‌کننده روند پیشرفت بیماری نیز هست.
علاوه بر این، انواع مختلفی از اسکولیوز وجود دارد که فرد ممکن است به آن مبتلا شود. شایع‌ترین نوع آن اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان است که معمولا بین سنین ۱۰ تا ۱۸ سالگی تشخیص داده می‌شود. در حال حاضر بر این نوع بیماری تمرکز خواهیم کرد.
آیا فعالیت می‌تواند از پیشرفت اسکولیوز جلوگیری کند؟
اکثر موارد اسکولیوز به عنوان اسکولیوز ایدیوپاتیک طبقه بندی می‌شوند، به این معنی که علت مشخصی ندارند، اما عامل پیشرفتشان رشد است. اسکولیوزهایی که علل شناخته شده‌ای دارند، کمتر شایع‌اند و شامل انواع عصبی عضلانی، دژنراتیو (در افراد مسن‌تر) و مادرزادی هستند.
در نوجوانانی که در حال تجربه بلوغ هستند، به دلیل جهش‌های رشد سریع، خطر پیشرفت بیشتر اسکولیوز وجود دارد. در کودکان، درمان اسکولیوز باید بر کاهش اندازه منحنی تمرکز کند و با وجود رشد مداوم کودک، کاهش حاصل را حفظ کند.
درمان اسکولیوز در نوجوانان باید به کاهش و تثبیت انحنا برای نتایج درمانی موفق بپردازد، که این امر با مداخله زودهنگام قابل دستیابی است. اگر انحنای غیرطبیعی ستون فقرات تشدید شود، ستون فقرات سفت‌تر می‌شود و در نتیجه واکنش کمتری به درمان نشان می‌دهد، که این می‌تواند اجرای تمرینات درمانی را سخت‌تر کند.
علائم اسکولیوز معمولاً شامل تغییرات وضعیتی نظیر شانه‌های ناهموار و تغییر در تناسب لباس یا راه رفتن است. هرچند تضمینی وجود ندارد، اما جلوگیری از پیشرفت اسکولیوز اغلب کارآمدتر از تلاش برای معکوس کردن اثرات پس از ایجاد آن‌ها است. درمان دیرهنگام می‌تواند پیچیدگی‌ها و عوارض بیشتری ایجاد کند مثل اختلالات ریوی و مشکلات گوارشی.